صاحب صدای بغض‌آلود و زخم‌های بی‌بهبود که بود؟

«محمدعلی علومی» رفت، اما زنگِ صدای بومیِ بمی‌اش، با آن بغضِ اصیلِ مستمر، همچنان در خاطرم مانده؛ صدای زخمیِ مردی که از بدِ روزگار به انزوا گریخت و «در زندگی زخم‌هایی هست که در انزوا».