جان پسر، تو سفره بی‌نان ندیده‌ای

پدر که خود را تنها مسؤول پاسخ گفتن به جوان می‌دانست، به سمت شعر رفت. شعری که با وزن و قافیه شعر پسرش هم افق باشد. او هم در بغض غلیظی با صدایی چروکیده گفت: جان پسر، تو سفره بی‌نان ندیده‌ای...