جنید بغدادی (۲۱۰–۲۹۷ هجری قمری / ۸۲۶–۹۱۰ میلادی) از بزرگترین و تأثیرگذارترین عرفای سده سوم هجری و یکی از چهرههای برجسته تصوف اسلامی است که بهعنوان «سید الطایفه» (پیشوای طریقت) شناخته میشود. او اهل بغداد بود و در محیطی علمی و مذهبی رشد کرد؛ ابتدا به فقه و کلام اشتغال داشت و سپس تحت تأثیر سری سقطی، عموی خود، به عرفان روی آورد.