زندگی در پایتخت، بدون حق زیستن

مسکن، اما فقط یک سرپناه نیست. خانه، آغاز هویت اجتماعی انسان است؛ جایی برای آرامش، امنیت، شکل‌گیری خانواده، رشد کودکان، و حتی نفس کشیدن. وقتی خانه‌ای نیست، وقتی خانواده‌ای باید در کانکس، در حاشیه، یا در اتاق‌های مشترک زندگی کند، دیگر نمی‌توان از حق زندگی سخن گفت. این نه فقط بحران مسکن، که بحران کرامت انسانی‌ست.