شکی نیست که پویایی و تکثر، لازمه رشد ادبیات در هر مملکتی است. بااینوجود بهنظر میرسد که در دهههای گذشته مسئله از این حرفها پیشی گرفته است و حالا با احزابی طرفیم که هرکدام شعر را بهعنوان پدیدهای دوممرتبه میبینند و تاکیدشان را بیشتر بر جداییجوییهای فکری قرار دادهاند.