وقتی برنامه‌ریزی اسم است نه رسم/ چرا هیچ‌کس پاسخگوی شکست‌ها نیست؟

واقعیت این است که در ایران همه اهداف عالی و بیش از ظرفیت و بدون اولویت انتخاب می‌شوند و از آن مهم‌تر، چندان دغدغه‌ای برای تحقق و نظارت بر آن ندارند. لذا شکست آن را هم ارزیابی و از آن درس‌آموزی نمی‌کنند. سه ماه دیگر سال۱۴۰۴ تمام می‌شود که پایان موعد سند چشم‌انداز ۲۰ساله است. تقریباً هیچ هدف مهمی از آن سند محقق نشده‌؛ سهل است که در همه اهداف مهم به نحو چشمگیری عقبگرد کرده‌ایم.