جنگندهای که ایران در جستجوی آن بود، میبایست بتواند در یک لحظه، نه تنها یک یا دو هدف، بلکه یک تهاجم هوایی انبوه شامل چندین بمبافکن یا جنگنده را رهگیری کند. این الزام، نقش حیاتی را به سیستمهای راداری و تسلیحاتی پیشرفته میداد، جایی که قابلیتهای کینماتیک در نبرد نزدیک، اولویت دوم محسوب میشد.