آقای پزشکیان! امروز در دانشگاه استاد و دانشجو هیچ نقشی در کشور ندارند

مهم‌تر از هر چیز، فقدان چشم‌انداز و امید به آینده است. این البته دردی عمومی است ولی اهمیت آن برای دانشجو که در آغاز زندگی خود است بسیار بیشتر از کسانی است که دهه ۵۰ و ۶۰ زندگی را پشت سر گذاشته‌اند و بار خود را بسته‌اند و نگاهی به گور دارند. علاوه بر این، احساس فراموشی آنان نیز دردآور است.