سرود «ای ایران»، علاوه بر ویژگیهای ظاهری، ویژگیهای پنهان نیز دارد که آن را به اثری کمنظیر تبدیل کرده است. در این سروده خبری از «نفرت» از دیگری نیست. با اینکه منطق وجودی آن با دوران اشغال در جنگ دوم گره خورده است؛ اما متن آن از بغض یا داوری نسبت به یک دشمن متعین فراغت دارد.