بحران آب در ایران تنها یک چالش زیستمحیطی نیست؛ این بحران، ثمرهی سیاستها و ساختارهایی است که طی دههها، آب را نه سرمایهای بیننسلی، بلکه منبعی مصرفی و سوداگرانه دانستهاند. آنچه امروز با عنوان «بحران آب» میشناسیم، بخشی از یک نظام کلانتر است. نظامی که در آن اقتصاد، نه بر پایه تولید، بلکه بر مصرف بیزحمت و چپاول منابع طبیعی شکل گرفته است.