مهدویان با استفاده از فرمولهای تکراری، داستانهایی جذاب و پیچیده میسازد که میتواند سالها ادامه یابد، اما همین تکرار و ایجاد سندرم «۱۵ ثانیه جلوتر» در نهایت باعث کاهش کیفیت و عمق آثارش میشود. مخاطب به سرعت و سطحی به دنبال داستان میرود، و این روند به تدریج اثرگذار بودن کارگردان را کاهش میدهد. اینگونه است که در نهایت، آثار مهدویان به سمت فراموشی میروند و دیگر اثری از او نمیماند.