اگر قسمت نخستِ جوکر را همچون افراد خوشخیال -که هر محصول بهاصطلاح جدی هالیوودی را بیانیهای علیه نظمِ موجود در آمریکا قلمداد میکنند- فیلمی ضد منطق سرمایهداری و حتی درامی روانشناختی بدانیم، باید قسمت دوم جوکر را پدیدهای تصور کنیم که با فروتنی تمام ادعاهای پیشین خود را پس میگیرد و آرتور فلک یا همان جوکر را در زمینیترین حالت خویش به دار مکافات گرفتار میکند.