زبان بدن در دیپلماسی مدرن چیزی فراتر از ژستهای شخصی است؛ بخشی از «ادبیات غیرکلامی قدرت» محسوب میشود که اغلب پیامهایی عمیقتر از سخنان رسمی منتقل میکند. نوع نشستن، ترتیب ورود، جهت نگاه، زمان ایستادن یا نشستن در کنار یک رهبر دیگر، همگی میتوانند در رسانهها و در ذهن مخاطبان، معنایی سیاسی پیدا کنند.