برای یک افسر اطلاعاتی که در یک لیگ دیگر بود

من هیچ‌وقت برای شهادت محرابی غصه نخوردم. حس می‌کنم بهترین نوع زندگی همین است که مبارزه کنی، بجنگی و بعد از چهل و خرده‌ای سال شهید شوی! دلم اما برای مرد لاغری تنگ می‌شود که عاشق فوتبال بود، حتی در زمان جنگ تحمیلی وسط میدان جنگ! حتی زمانی که پای مجروحش را نمی‌توانست درست تکان بدهد و از اجبار توی دروازه می‌ایستاد، با آن لهجه منحصربه‌فرد که مربوط به هیچ‌کجا نبود.