برای آنکه تحولات منطقهای بهتدریج شکل بگیرد، لازم بود یک مانع در داخل ایران ایجاد شود تا روند این تحولات تسهیل گردد. آن مانع، حذف یک رئیسجمهور مکتبی و انقلابی بود. حال، این مانع میتواند دو جنبه داشته باشد: نخست، مسئولین مردد و بیاعتمادی که باور ندارند ایران قادر به مقابله با چالشها و پیشبرد اهداف خود است؛ و دوم، افکار عمومی که تاب و تحمل شرایط سخت را ندارد و نمیتواند با بحرانها و تحولات کلیدی کنار بیاید.