«شهید مهدی باکری»؛ دجله، دریا شد از این خون، که تو خورشیدترینی...

«آقا مهدی»!... چه باید گفت در وصف تو که هنوز موج موج از خرام خون تو، دجله دف می‌زند و سماع می‌کند. پاره پاره‌های تنت، شد آب و شد آتش، شد خاک و شد باد و: «از خاک ما در باد، بوی تو می‌آید - تنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد...»