«سهراب سپهری»؛ شاعری به نرمی «صدای پای آب»

روی سنگش نوشته‌اند: «به سراغ من اگر می‌آئید، نرم و آهسته بیائید، مبادا که ترک بردارد، چینی نازک تنهایی من» و همه زیستنش، سلوک عارفانه و شعرهایش همینقدر نرم و لطیف بود؛ به نرمی «صدای پای آب» و به روانی و روشنی و جوشش «صدای خواهش شفاف آب به جاری شدن».... امروز روزی است که «سهراب»، همسفر سنگ و ستاره و برگ و نسیم شد.