شهادت «امام حسن مجتبی(ع)»؛ در تاب رفت و طشت، طلب کرد و ناله کرد...

غریب مدینه، هم شاهد سیلی و تازیانه و شکستن پهلو بود، هم وارث غریبی فرق شکافته‌ی عدالت، هم هدف طعن و تشنیع و خیانت و خنجر از پشت زدن دوست و دشمن، هم جگرپاره از زهر خصم خانگی، هم دوخته تابوت و کفن به تیر شریکان شیطان و مدعیان قرآن... فدای غربتت ای آفتاب بی زائر و مزار «بقیع»!