فردوسی؛ مطلع «حکمت» و معراج «حماسه» بر بلندای شکوه «سخن» پارسی

گفته بود: «نَمی‌رم از این پس که من زنده‌ام» و زنده ماند. هیچکس چون او از پس بیش از هزارسال، این سان، سربرافراشته بر بلندای تاریخ و اسطوره، ققنوس وار سایه بر سر فرهنگ و تمدن و ملیت و هویت تاریخی و معنوی یک سرزمین و ملت بزرگ نگسترده است که او؛ با سخنی به شکوه و شگرفای «شاهنامه»اش...