خوزستان، سرزمین رودهای خروشان و تالابهای زنده، حالا زیر آفتاب سوزان ۱۴۰۴، نفسهای آخرش را میکشد. تالاب هورالعظیم و شادگان، قلبهای تپنده این خاک، با کمتر از نیمی از حقآبهشان، در حال مرگند. کشاورزان، که روزگاری با عطر برنج عنبربو زندگی میساختند، حالا به زمینهای ترکخورده خیره شدهاند، جایی که ممنوعیت کشت شلتوک، نان و امیدشان را ربوده است. این نه یک گزارش خشک و رسمی، بلکه روایتی است از زخمهای خوزستان، از فریاد خاموش طبیعت و مردمی که قربانی سوءمدیریت شدهاند.