در پی تجاوز نظامی اسرائیل به خاک ایران، موجی از گلایهها متوجه سازمان همکاری شانگهای شد؛ سازمانی که برخی در داخل انتظار داشتند فراتر از بیانیهای رسمی، در قامت سپر امنیتی اعضایش ظاهر شود. اما شاید این انتظارات، بیش از آنکه بر واقعیتهای نهادی استوار باشد، محصول تصورات رمانتیک و اسطورهسازی از این سازمان باشد؛ تصوراتی که طی دو دهه اخیر با برچسبهایی نظیر «ناتوی شرق»، «اتحاد ضد هژمون غرب» یا حتی «ورشوی نوین» در ادبیات سیاسی ایران جان گرفتهاند.