در سالهای اخیر، نظامهای اداری و سازمانی بهویژه در بخش عمومی با چالش بهرهوری پایین، ساختارهای ناکارآمد و فقدان سازوکارهای انگیزشی موثر مواجه بودهاند. همزمان، سیاستگذاران تلاش کردهاند با استقرار نظام پرداخت مبتنی بر عملکرد، ارتباط معناداری میان عملکرد واقعی کارکنان و میزان دریافتی آنان ایجاد کنند. این یادداشت نشان میدهد که پرداخت مبتنی بر عملکرد بهتنهایی قادر به افزایش بهرهوری نیست، آنکه همراه با شاخصهای قابل سنجش، اهداف مشخص، ساختار چابک و فرهنگ سازمانی مبتنی بر پاسخگویی اجرا شود.