زوجسازی در سینمای ایران، بهعنوان یک ایده، نه کاملا تهی از معنا شده و نه به قوت قبل کارکرد خود را حفظ کرده است؛ اما شکل فعلی آن به وضوح به بنبست رسیده است. تماشاگر دیگر فریب تکرار را نمیخورد و سینما، اگر میخواهد زنده بماند، باید از منطقه امن خود خارج شود.