دیوانه‌ای که با نواختن تار، عاقل می‎شد

پا برهنه تار می‎نواخت و شعری را زمزمه می‎کرد، بریده از زمین و زمان، شوریده‎ای که «دَلی بؤیوک آقا» صدایش می‎کردند و دلیل شیدایی‎اش هر چه که بود، از بویوک آقا شکورزاده مراغه‎ای، مجنونی ساخته بود که تنها و تنها با نواختن تار عاقل می‌‏شد.