وقتی چماق‌داران بعثی در «بیت الاْحزان» اسرای ایرانی حاضر شدند

پیش از انتقال رسمی به اردوگاه، به ما واکسنی تزریق کردند که هیچ اطلاعی از نوع یا ماهیت آن نداشتیم. تنها نتیجه‌اش، تب شدید، ضعف بدنی و ناله‌های ممتد همه اسرا بود. همان ایام، نخستین محرم در اسارت فرا رسید، در حالی‌که بیشتر بچه‌ها از شدت تب زمین‌گیر شده بودند. آن محرم در سکوت تب‌دار اردوگاه گذشت.