اسماعیل اللهدادی میگوید: شعر گفتن برای نوجوانان بر لبه تیغ راه رفتن است؛ از یک طرف وارد فضای کودکانه می شوید که نوجوانها از آن بیزارند و توقع دارند به عنوان یک انسان که از یک آگاهی و بلوغ برخوردار است و از جهان کودکی فاصله گرفته به او بها دهند و از طرف دیگر شاعر مفاهیمی را دستمایه قرار میدهد که در تجربه زیستی نوجوان نیست.