«او» چنان هوش و ذکاوتی در فهم علوم دینی و تحلیل شرایط اجتماعی و فرهنگی عصر پهلویها و انطباق آنها با احکام سیاسی اسلام داشت که به تدریج نظریه حکومت اسلامی را شکل داد. نظریهای که مبنای کلیه سخنرانیها و اقدامات عملی تمام سالهای دهه ۱۳۴۰، ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ بود.