«دردا رو ببین / دست خالی مردا رو ببین». این ترانه، روایتی است از روزهای ابری، شبهای بیماه، و پاییزهای بلندِ عمرهای کوتاه. اما در برابر این نالهی زمینی، کامبیز نوروزی، حقوقدان نامآشنا، هشدار میدهد: این صدا، هرچند برآمده از واقعیت است، اما اگر تبدیل به مرثیهسراییِ دائمی شود، زخمها را عفونی میکند.