من «محمدعلی» هستم

همان‌قدر که روی رینگ و هنگام مسابقه مغرور بود، رجز می‌خواند و بد می‌گفت، میان مردم، فروتن و دوست‌داشتنی بود. فریادهای بی‌شمارش هنگام مسابقه و مشت‌های سریع، سنگین و مرگبارش انگار باز شدن بغض چند صد ساله سیاهان آمریکا از تبعیض نژادی بود که بی‌امان می‌بارید. این تنها ما مسلمان‌ها نبودیم که به خاطر «محمدعلی» شدن دوستش داشتیم. مردم گوشه و کنار دنیا روحیه جنگندگی و عدالت‌خواهی‌اش را دوست داشتند.