۱۲ ثانیه و ابدیتی از اندوه

سحرگاه پنجم دی‌ماه ۱۳۸۲، شهر بم در خوابی سنگین فرو رفته بود. سوز سرد زمستانی، کوچه‌های خاموش شهر را در آغوش گرفته بود و خانه‌ها چون صدف‌هایی مطمئن، خانواده‌های خسته را در خود پناه داده بودند. اما زمین، این مادر بی‌رحم، ناگهان طغیان کرد. تنها ۱۲.۵ ثانیه کافی بود تا آرامش به ویرانی بدل شود و لبخند کودکان به اشک و ماتم.