اگر جسارت بهمنی و همنسلانش همچون منزوی و بهبهانی نبود قطعا نوگرایی در غزل بیش از چند دهه به تاخیر میافتاد. بهمنی در غزلهایش همواره چشمی به نیما دارد. عشق ازجمله مضمونهای غزل اوست. بسیاری از اهالی شعر و ادب، بر این عقیدهاند که غزلهای او وامدار سبک و سیاق نیما یوشیج است. آنچنانکه بهمنی میگوید: «جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است/ در آینه تلفیق این چهره تماشایی است».