برای مردی که درد داشت

۴۴ سالگی را شاید بتوان اوج جوانی و کارآمدی یک مرد به حساب آورد. مردی که دغدغه‌اش رنج و درد مردمان بود. مردی که راه نمی‌رفت، می‌دوید تا کاری کند. تا غمی از چهره‌ای پاک کند. به او اما فرصت ماندن داده نشد. هفتم تیر بود که شهادت روزی‌اش شد. شاید ملائک به بودنش در آسمان محتاج تر بودند تا زمینیان.