در عمق روستاهای منطقه ترشیز، دلهرهای دائمی در دل ساکنان خانههای خشتی و گلی وجود دارد؛ این خانهها که زمانی نشانهای از هویت و تاریخ منطقه بودند، اکنون به نمادهایی از آسیبپذیری و ناامنی تبدیل شدهاند. گرچه ساکنان این خانهها، که اکثراً از قشر روستایی و کمدرآمد جامعه هستند، با چالشهای متعدد و خطرات جدی مواجهاند اما آیا میتوانیم این وضعیت را صرفاً به خاطر ساختار غیرمقاوم این بناها توجیه کنیم، یا اینکه این دلهرهها ریشههای عمیقتری در مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دارند؟