شاید هنوز ته دلها نگران بود و یقین ۱۰۰درصدی به آزادی نداشتیم ولی اگر آنها آزاد میشدند، از وجود ما خبر داشتند. آنها اسم همه ما را میدانستند. وقتی پایشان به ایران میرسید، حتماً به مسئولان میگفتند که یک عده دیگر هنوز در عراق هستند و این برای ما کافی بود. با این که صلیب ما را ندیده بود ولی عراقیها دیگر نمیتوانستند ما را نگهدارند.