چنگیز شهوق، هنرمندی که نفس در قفس آکادمی برایش تنگ بود، از مرزهای مرسوم گذشت و در جستوجوی زبانی تازه، مجسمهسازی ایران را از رخوت تندیس و سردیس بیرون کشید. او با جسارت، مدرنیسم را به میدان آورد و در روزگاری که سکوت بر هنر سایه افکنده بود، همچون چراغی راه را برای نسلهای بعد روشن کرد.