انحلال سازمان عشایر؛ بی پناه شدن عشایر و فدا کردن تولید

جامعه عشایری ایران، به عنوان یکی از اصیل‌ترین و مولدترین بخش‌های اجتماعی کشور، نه تنها حافظ بخش مهمی از میراث فرهنگی و هویتی ایران است، بلکه نقشی حیاتی در تولیدات دامی، حفظ امنیت غذایی و مدیریت منابع طبیعی ایفا می‌کند. این جامعه با سبک زندگی منحصربه‌فرد “کوچ‌نشینی” و اتکا به دامداری سنتی، بخش قابل توجهی از پروتئین و صنایع دستی کشور را تامین می‌کند.