بر سر قبری گریه می‌کنیم که مُرده‌ در آن نیست!

چشمه‌ علی، رگِ حیات شهر کهن ری و پناهگاه هزاران ساله مردمان این سرزمین، امروز به سکوتی تلخ فرو رفته است. سه سال از خشک‌ شدن کامل این میراث ملی می‌گذرد؛ چشمه‌ای که روزگاری نه‌تنها منبع آب و طراوت، که گره‌گاه تمدن، تجارت و هنر بود. اکنون توسعۀ شتاب‌زده شهری و بی‌توجهی به ظرفیت‌های محیطی، بسترش را به گودالی خاموش بدل کرده است، اما آیا می‌توان این تمدن چندهزار ساله را احیا کرد؟