اصل توحید در حکمت ابراهیمی بر محور امامت ترسیم می‌شود

در آیات قرآن کریم ابراهیم علیه‌السّلام، به تنهایی به منزله یک امت است: «إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِلّهِ حَنِیفًا...؛ابراهیم (به تنهایی) امّتی بود مطیع فرمان خدا ....»  این مسأله از پیوند ناگسستنی میان امام و امت و حقوق متقابل میان این دو حکایت دارد، لذا همانگونه که امام(ع) از باب ذکر و یادآوری فطرت، هدایت مردم را بر عهده دارد، امت نیز بر مبنای امر به معروف و نهی از منکر و از باب نصیحت ائمه مسلمین و «وَ شاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ»  و «وَ أَمْرُهُمْ شُوری‌ بَیْنَهُمْ» تعامل دوسویه میان امام و امت را شکل می‌دهند.