رازمیک شهادت را به دوش کشید

خانم آشخن دسته‌دسته گیس‌های بافته‌شده‌اش را باز کرد. کلاه عرقچین مخملیش را از سر برداشت. پولک‌های طلایی کلاه لرزیدند: «توماس، نفس ندارم.» آشخن تاقچه اتاق را گرفت و ایستاد: «یا مریم مقدس». درد زایمان در کمرش ریشه دوانده بود.