ضیافت باران

چیزی تا آغاز دیدار نمانده و من هنوز در کشاکش ترافیک سنگین تهران، پشت گردن ماشین‌های جلویی، مورچه‌وار پیش می‌روم. تمام خط‌های ممتد برنامه مسیریاب، به رنگ سرخ عنّابی درآمده و این یعنی که این ترافیک سنگین فعلاً قصد رها کردن حنجره تهران را ندارد. با این وضعیت بعید است به دیدار برسم. ناگزیر در کناره خیابانی حوالی راه‌آهن ماشین را رها می‌کنم و برای اولین موتور دست بلند می‌کنم؛ جمهوری! ترک موتور که سوار می‌شوم و مقصد را که دقیق‌تر می‌گویم، مرد میانسال چهره‌پوشیده به خنده می‌گوید «سفت‌تر بشین؛ مهمون آقا …