تکریم، محصور در قدرت و شهرت نباشد

در فرهنگ ایرانی، متأسفانه ستایش و تکریم افراد بیشتر زمانی رخ می‌دهد که دیگر در میان ما نیستند. پس از درگذشت افراد، مراسم‌های بزرگداشت و یادبودهای پرشوری برای‌شان برگزار و از نقش و تأثیرات مثبت‌شان در جامعه سخن گفته می‌شود. اما چرا این تقدیر و تکریم‌ها در زمان حیات افراد کمتر دیده می‌شود؟ آیا نباید فرهنگ ستایش از تلاش‌ها و دستاوردهای انسان‌ها را در زندگی روزمره نهادینه کنیم؟