شاید؛ حوالی گیلانغرب

نگاهم می‌کرد؛ زیر چشمی. انگار تمام حرکاتم را زیر نظر داشت. پیرزن عربِ صاحبخانه را می‌گویم. که روی تخت روبه‌رویی نشسته بود و مدام به‌ ما لبخند می‌زد. از وقتی از جلوی در آمد استقبال‌مان تا حالا که راهنمایی‌مان کرده بود و در اتاق خانه‌اش نشسته بودیم و کوله‌هایمان را زمین گذاشته بودیم، چشم از ما برنداشته بود.