در فضای مذاکراتی میان ایران و آمریکا، گاه مهمتر از آنچه در میز مذاکره میگذرد، چگونگی طراحی فضای روانی پیرامون آن است. مرور تحولات اخیر نشان میدهد که طرف آمریکایی از الگوی مشخصی استفاده میکند: ابتدا با ارسال سیگنالهای مثبت، فضا را در ایران خوشبینانه و آرام میسازد؛ سپس بدون دادن امتیاز واقعی، فشار را از مسیر روانی و اجتماعی تشدید میکند.