بی‌مزار مثل بانوی بی نشان

آفتاب بلند و تیز پنجم خردادماه سال ۴۰ روی شهر نجف‌آباد می‌تابید. مرتضی کلوخ‌های بزرگ را از باغ آورد وسط حیاط خانه گذاشت. روبه حجیه، زن باردارش کرد: «قابله محله هم حرف‌ها می‌زنه...». حجیه کلوخ‌ها را چید کنار حیاط. تیره کمرش سوز می‌کشید.