دشت تنهای بی‌کفن و شام خیمه‌های بی‌چراغ

خورشید غروب نمی‌کرد، بر نیزه می‌رفت. پایین بر پهنه دشت، ستارگانی بی‌کفن و غریب رها شده بودند. از بلندی تل، خواهری در اوج غربت، غریب‌ترین صحنه تاریخ را می‌دید.