سالهاست که سینمای ایران در چرخهای معیوب از تکرار گرفتار شده است؛ چرخهای که در آن نه تنوع ژانری جایی دارد، نه جسارت، نه تفکر و نه حتی کمدیای که بتواند از مرز سطحینگری عبور کند. در این میان، سیاستگذاریهای فرهنگی، فشارهای سانسور، حذف ژانرهای جدی، و سرمایهمحوری به شکل بیسابقهای عرصه را بر خلاقیت و اندیشه تنگ کردهاند.