حکمت در برابر حاکمیتِ جنگ / حکمرانی بدون جنگ در نگاه سعدی، افلاطون، پاسکال و سن تسو

در «وقتِ‌ جنگ»، فیلسوف باید «دایه‌دایه‌ گویان»، آمادهٔ رزم شود و این بار «بی نبرد»(خشونت) به جنگِ با «جُغدِ جنگ و مرغوای او»، در برابر جنایتکاران حاکم بر جهان، بشتابد و باز محیی‌الدین‌وار، این بار به حاکمان یادآوری کند که حکومت بدون حکمت محکوم به نابودی است: