تغییر و تحولات اجتماعی و معرفتی را در جامعهی ایران پس از انقلاب، باید طبیعی تلقی کرد، اما آنچه تغییرات را به چالش سیاسی و کشمکش تبدیل کرده است، این است که ساختار سیاسی و حاکمیت مستقر، تغییرات را به رسمیت نمیشناسد و آن را امری مرضی و بیمارگون میداند. از این رو به جای فهم تغییرات و سپس همراهی و آشتی با آن، به تقابل و ستیز رو آورده است.