هجرت بیضایی از صحنهی تئاتر و سینمای ایران، صرفاً فقدان یک نام بزرگ نیست، نشانهی تداوم وضعیتی است که در آن اندیشهی مستقل و پرسشگر و نگاه انتقادی مجال بروز نمییابد. سوگِ بیضایی، سوگِ حذفِ تدریجی صداهایی است که پرسش میکنند، نه آنها که پاسخهای آماده میدهند