امام به دلیل شدت رأفت و محبتی که نسبت به پیروانش دارد، بیشترین اتصال و ارتباط را با آنان دارد و به دلیل همین محبت و دوستی است که در غم و رنج آنها شریک است؛ مانند مادری که به دلیل شدت دوستی و ارتباط با فرزندش به هنگام بیماری او، بیمار میشود؛ چنانکه با بهبودی و شادی او نشاط پیدا میکند، زیرا که فرزند، همچون جان شیرین برایش عزیز و دوستداشتنی است.